Το ’92 στο Σίδνει της Αυστραλίας καθόμουν τέτοια μέρα και ώρα ήσυχος στο σπίτι ακούγοντας μουσική και μην έχοντας υπόψη μου τι μου επιφύλασσε η μοίρα… Τοκ, τοκ, χτύπημα στη πόρτα. «Ποιος διάολος να είναι τέτοια ώρα;», σκέφτηκα και είχα δίκιο. Ένας διάολος ήταν, μαζί με ένα φάντασμα, μια μάγισα και κάτι άλλα τέρατα. Το καλό ήταν πως κανένα από όλα τα τέρατα αυτά δεν ξεπερνούσε το ύψος της μέσης μου οπότε χαλάρωσα σκεφτόμενος «Κανένα πρόβλημα, τους έχω όλους μαζί».
«Trick or treat!» φωνάζει ο διάολος. «Τι σκατά…» σκέφτηκα και κοίταζα απορημένος. «Trick or treat!» φώναξε πιο απειλητικά. «Come again?» τον ρώτησα. «Treat or I’ll egg ya!» φωνάζει κουνώντας μπροστά μου απειλητικά ένα αβγό (προφανώς ωμό). «Ω, γμτ… τελικά μπορεί και να μην τους έχω» σκέφτηκα. Θυμήθηκα πως αυτή την ηλίθια μέρα με την ακόμα πιο ηλίθια γιορτή, τα πιτσιρίκια ξεχύνονται στους δρόμους ντυμένα με τρομακτικά (και καλά!) κουστούμια και χτυπάνε τις πόρτες. Οι ιδιοκτήτες των σπιτιών πρέπει να τα κεράσουν γλυκά ή καραμέλες (treat) ή να υποστούν τις συνέπειες (trick).
Έπρεπε να σκεφτώ κάτι γρήγορα. Τους είπα να περιμένουν και πήγα μέχρι το ψυγείο μου. Μπύρες, αβγά… Ωπ! Αβγά! σκέφτηκα και κοντοστάθηκα για λίγο… Λες να…; Μπα όχι… δεν ήταν σωστό. Παιδάκια ήταν. Κάτι άλλα που είχα για πρωινό δεν περνάγανε ούτε για γλυκά ούτε για καραμέλες. Αυτό ήταν! Δεν το γλύτωνα το αβγούλιασμα. Και μετά μου ήρθε μια φαεινή, σατανική σχεδόν ιδέα. Αφού σαν έλληνας, δεν ήξερα το έθιμο δεν έφταιγα σε τίποτα. Αυτό που μπορούσα να κάνω για να τα αποζημιώσω ήταν να τα μάθω τα δικά μας τα έθιμα.
Θριαμβευτικά, γύρισα στη πόρτα που με περιμένανε με ανυπομονησία και σίγουροι πως θα έριχναν το πρώτο αβγό της βραδιάς.»Sorry, kids, no treat but I have something better!» είπα και έβαλα το χέρι στη τσέπη. Έβγαλα όσα κέρματα είχα και τους τα πρότεινα. Τα μάτια τους γουρλώσανε! Ο διάβολος χαμογέλασε σατανικά και μου φώναξε «Oh!!! Cheers, mate! You’re the man!» Το αβγό μπήκε στο καλάθι… έπιασε το κόλπο! Σαν καλός έλληνας, εξαγόρασα την ντροπή μου με πενταροδεκάρες!
Χαμογελώντας τα αποχαιρέτησα με ένα «Happy Halloween, kids!» ενώ σκεφτόμουν από μέσα μου «Ποιος είναι ο διάολος τώρα, μικρέ;»
The age of bricks 