Ημέρα πένθους σήμερα για τους ανιστόρητους έλληνες ΧΟ ταλιμπάν καθώς είναι η επέτειος της άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τον Μωάμεθ Β’ τον Πορθητή. Το οποίο είναι παράδοξο καθώς θα έπρεπε να εορτάζεται με χαρές και πανηγύρια. Λίγες μέρες πριν την άλωση της Πόλης από τους Τούρκους, βίαια επεισόδια είχαν ξεσπάσει στην Πόλη από τους χο-ταλιμπάνους που, καθοδηγούμενοι από τον Γενάδιο Σχολάριο (που αργότερα ο Σουλτάνος τον έκανε Πατριάρχη) έβαζαν φωτιές και τραμπούκιζαν φωνάζοντας: «Κρειττότερον βασιλεύσαι εν μέση Πόλει φακιόλιον Τούρκων παρά καλύπτρα λατινικήν» (μτφ: «Καλύτερα το τούρκικο σαρίκι παρά η παπική τιάρα»).
Μια άλλη παράμετρος που περνάει στα «ψιλά» (στα πολύ ψιλά) είναι το γεγονός πως το μόνο κομμάτι της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας που δεν είχε ήδη πέσει στα χέρια των τούρκων, ήταν η Κωνσταντινούπολη. Το «θέμα» της Ελλάδας (μέρος της Στερεάς, της Θεσσαλίας και της Πελοποννήσου) είχε ήδη περάσει στα χέρια των Λατίνων από το 1204 περίπου. Όλος ο υπόλοιπος «βυζαντινός» κόσμος ήταν στα χέρια των Τούρκων, εννοείται.
Το «βυζαντινός» το βάζω, συνειδητά, σε εισαγωγικά καθότι είναι όρος πολύ μεταγενέστερος. Αυτό που αποκαλούμε σήμερα, αυθαίρετα, «βυζαντινή αυτοκρατορία», εκείνη την εποχή ήταν απλά και ξάστερα η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Σαν γλώσσα είχε καθιερωθεί η ελληνική μεν, αλλά αυτό δεν έκανε την αυτοκρατορία ελληνική. Τους ελλαδίτες όμως τους έκανε Ρωμαίους (Ρωμιούς). Δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστο (το αντίθετο, μάλιστα) να βλέπει κανείς ανθρώπους από μακρινά μέρη της Εγγύς Ανατολής, Εβραίους, Φοίνικες κλπ, να μιλάνε άπταιστα Ελληνικά. Αντίστοιχο παράδειγμα είναι τα αγγλικά σήμερα. Το γεγονός πως όλοι σχεδόν πια μιλάνε αγγλικά, δεν τους κάνει και εγγλέζους, σωστά;
Με την αποχώρηση των Τούρκων από το προσκήνιο τέσσερις αιώνες μετά, η Ορθόδοξη εκκλησία, στον κίνδυνο να απωλέσει κεκτημένα και προνόμια ―που την είχαν κάνει μισητή στο μεγαλύτερο κομμάτι των Βαλκανίων όπου εξασκούσε επιρροή που άγγιζε τα όρια της τυρρανίας― βάλθηκε να κρατήσει «ζωντανό» στην συνείδηση των ελλαδιτών τον μύθο της ελληνικότητας του «Βυζαντίου» σε άρρηκτο συσχετισμό με αυτήν. Από εκεί προέρχεται το παράδοξο της άμεσης σύνδεσης στο μυαλό όλων των ελλήνων, της ορθοδοξίας και του ελληνισμού. Ακραίες εκφράσεις αυτού του παραλόγου είναι τα παιδιά στην Αφρική που πηγαίνουν σε ελληνικά σχολεία ―που υποστηρίζονται από την εκκλησία― και που τα υποχρεώνουν να ντύνονται τσολιαδάκια στις εθνικές γιορτές. Ή οι εικόνες ηρώων του ’21 στους τοίχους των κατηχητικών σχολείων. Όπως είχε πει πολύ σωστά μια φίλη, η Ήλια, παιδάκι τότε: «Μα αυτά είναι από το μάθημα της Ιστορίας, όχι των Θρησκευτικών». Και ακόμη περισσότερο ο μύθος «της Ελληνικότητας του Βυζαντίου» και τα παραμύθια για την κόκκινη μηλιά, τον μαρμαρωμένο βασιλιά κλπ
The age of bricks 