Επειδή ακούω πολύ συχνά από ανθρώπους που κατά τα άλλα έχουν μια παιδεία και μια καλλιέργεια, αν μη τι άλλο, βλακείες του τύπου «δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να λειτουργήσει η κοινωνία», αποφάσισα να γράψω πως το καταλαβαίνω εγώ με το μικρό μου το μυαλό.
Υπάρχει μια βιοτεχνία στην οποία δουλεύουν 200 άτομα και φτιάχνουν ρούχα που τα πουλάνε στα μαγαζιά. Για να φτιάξουν αυτά τα ρούχα, χρειάζονται πρώτες ύλες και μηχανήματα. Αυτές τις πρώτες ύλες και τα μηχανήματα τα προμηθεύονται από δυο άλλες επιχειρήσεις που δουλεύουν επίσης 400 άλλοι. Ακούστε τώρα το παράδοξο:
Στην βιοτεχνία με τα ρούχα, έχουν βάλει κάποιον στη μέση, ανάμεσα δλδ στην παραγωγή και στα μαγαζιά, ο οποίος δεν κάνει απολύτως τίποτα αλλά κερδίζει από την δουλειά όλων ένα σημαντικό κομμάτι. Κάποιοι θα πουν πως μεσολαβεί για να προμηθεύεται η βιομηχανία τις πρώτες ύλες και τα μηχανήματα ή για να προωθεί τα ρούχα στα μαγαζιά. Αλλά ούτε αυτό είναι αλήθεια γιατί υπάρχει τμήμα προμηθειών και τμήμα πωλήσεων, επαρκώς στελεχωμένο με ειδικούς σε αυτά τα ζητήματα. Και από αυτούς βγάζει ένα σκασμό λεφτά ο «μεσάζοντας». Είναι εξακριβωμένο πως για να βγάλει κάθε μήνα τα λεφτά που του χρειάζονται για να ζει σε ένα πολύ ικανοποιητικό επίπεδο ο εργάτης, χρειάζεται να δουλεύει τέσσερις ώρες την ημέρα. Για να βγάλει τα λεφτά που του δίνονται όμως, αντικειμενικά θα έπρεπε να δουλεύει τρεις ώρες την ημέρα. Και όμως δουλεύει οκτώ ώρες. Καμιά φορά και παραπάνω. Η διαφορά είναι το «δώρο» του στον κηφήνα.
Στην βιομηχανία που προμηθεύει τις πρώτες ύλες συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Και στη βιομηχανία που προμηθεύει τα μηχανήματα επίσης. Έχουμε δλδ μάνι-μάνι τρεις βιομηχανίες επί 200 άτομα η κάθε μία, δλδ 600 άτομα να δουλεύουν για 3 κηφήνες. Οι εργαζόμενοι κερδίζουν αρκετά για να μπορούν να ζουν σε ένα το πολύ-πολύ ανεκτό επίπεδο, και οι τρεις κηφήνες πλουτίζουν και φτιάχνουν μεζονέτες με πισίνες.
Μπορείτε να φανταστείτε τι θα συνέβαινε αν από την όλη διαδικασία αφαιρούσαμε τους κηφήνες; Θα παγώνανε όλα; Ο κόσμος δεν θα αγόραζε ρούχα; Οι εργάτες και τα στελέχη δεν θα ξέρανε πια πως να τα φτιάξουν και πως να τα διαθέσουν; Όχι, βέβαια! Η μόνη διαφορά θα ήταν πως θα περίσσευαν ένα σκασμό χρήματα που μέχρι χτες καρπώνονταν οι κηφήνες. Από που βγαίνανε αυτά τα χρήματα; Μα από τις παραπάνω ώρες που δούλευε ο εργαζόμενος για χάρη του κηφήνα. Αν για να φτιάξει, πχ, τρία μπλουζάκια την ημέρα που ήταν αρκετά για να έχει μια καλή ζωή ο εργαζόμενος, χρειάζονταν 4 ώρες, ο κηφήνας τον ανάγκαζε να δουλεύει 8. Τα επιπλέον τρία μπλουζάκια τα έκανε δώρο ο κάθε εργάτης στον κηφήνα.
Και επειδή μιλάμε για μια άλλη κοινωνία, χωρίς κηφήνες, χωρίς λόγο για πλουτισμό, το ζητούμενο δεν είναι να βρεθούν 600 εργάτες με ένα σκασμό χρήματα που περισσεύουν αλλά ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ εργάτες με ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ζωή, με ποιότητα, με περισσότερο ελεύθερο χρόνο.
The age of bricks 