Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου

Το παρακάτω άρθρο μου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της ΑΠΡ. Μετά την δημοσίευσή του, έμαθα πως ο Δαυίδ ανέλαβε πρόεδρος της Eurobank. Τυχαίο;

---

Τον Ιούλη του 2010, ο γνωστός επιχειρηματίας Γιώργος Δαυίδ ανακοίνωσε στους σαράντα περίπου εργαζομένους στο εργοστάσιο «Κατσέλης» στην Θεσσαλονίκη πως κλείνει άμεσα το εργοστάσιο σε μια προσπάθεια «αναδιάρθρωσης» του ομίλου. Σαν εναλλακτική προς την απόλυση λύση, πρότεινε, αν επιθυμούν, να μεταφερθούν σε υπηρεσίες καθαριότητας ή φύλαξης άλλων εταιρειών μεριμνώντας ο ίδιος για αυτό. Όποιος ή όποια δεν δεχότανε αυτή την εναλλακτική θα απολυόταν αμέσως.

Παρά την άρνηση των εργαζομένων και την περιφρούρηση που συνέστησαν για να αποφευχθεί η απομάκρυνση των μηχανημάτων, το εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης έκλεισε τελικά και τα μηχανήματα μεταφέρθηκαν στη μονάδα της Αθήνας.

Σχεδόν ένα χρόνο μετά, η διοίκηση του ομίλου NUTRIART –όπως είναι γνωστός– ξεκινά διαπραγματεύσεις για χρηματοικονομική αναδιάρθρωση με τις τράπεζες, Οι διαπραγματεύσεις αυτές κράτησαν 11 μήνες το 2011 και 9 μήνες το 2012. Τα αναγκαία κεφάλαια τελικά εκταμιεύτηκαν αλλά η διοίκηση του ομίλου έρχεται σήμερα να δηλώσει πως «είναι πλέον πολύ αργά» και υποχρεώνεται να καταθέσει αίτηση πτώχευσης, όπως αναφέρει στην σχετική επιστολή που έστειλε στο Χρηματιστήριο Αθηνών. Σαν αιτία αναφέρει την γενικότερη οικονομική κρίση που ευθύνεται για την μεγάλη μείωση των πωλήσεων αλλά και για τις «μεγάλες καθυστερήσεις» που σημειώθηκαν στις διαπραγματεύσης με τις τράπεζες. Μπορεί τελικά τα ποσά να εκταμιεύθηκαν, αλλά «ήταν πλέον πολύ αργά¨. Όχι αρκετά αργά από ότι φαίνεται γιατί τα κεφάλαια αυτά δεν επεστράφησαν ποτέ!

Ο όμιλος Nutriart δημιουργήθηκε το 2008 από την ένωση των εταιρειών ΥΙΟΙ Χ. ΚΑΤΣΕΛΗ ΑΒΕΕ, ΑΛΛΑΤΙΝΗ ΑΒΕΕ και ΕΛΒΙΠΕΤ ΑΕ. Στον όμιλο απασχολούνται σήμερα 498 εργαζόμενοι. Βασικός μέτοχος της εταιρείας είναι η Tinola Holding (συμφερόντων της οικογενείας Δαυίδ). Ας θυμίσουμε σε τι δραστηριοποιείται η εν λόγω εταιρεία:

• αναψυκτικά: 3E/Coca-Cola HBC
• ψυγεία: Frigoglass
• είδη υγιεινής: Ideal Standard
• καλλυντικά: Plias/Παπουτσάνης/Gageo
• υποδήματα: Μουριάδης, Greene Elxan, Πετρίδης
• τρόφιμα: Τσακίρης, Κατσέλης, Αλλατίνη, Olympus Foods, 3L
• επενδύσεις: VectisCapital

Πάνω από όλα το κέρδος

Δεν είναι τυχαίο πως η Coca-Cola Hellenic Bottling Company είναι η υπ’ αριθμόν 2 εταιρεία συμφερόντων Coca Cola παγκοσμίως. Η δεύτερη μεγαλύτερη μετά την μαμά-εταιρεία δηλαδή. Ας ανατρέξουμε στα πρακτικά Γενικής Συνέλευσης της εταιρείας (2007) για να έχουμε μια πιο σαφή εικόνα της «φιλοσοφίας» του front man της Coca Cola στην Ευρώπη, Γιώργου Δαυίδ:

«Στόχοι του αναπροσαρμοσμένου πλάνου για το 2008, σημείωσε ο κ. Δαυίδ, είναι ο αυστηρός έλεγχος και ο περιορισμός του κόστους δραστηριοτήτων που δεν υποστηρίζουν την παραγωγή εσόδων και η ανάληψη συγκεκριμένων ενεργειών που θα βελτιώσουν τη διάθεση προϊόντων και θα υποστηρίξουν την κερδοφορία».

Με λίγα λόγια ο Δαυίδ, «μόνιμος θαμώνας της λέσχης Bilderberg» και «Άρχων Μαΐστωρ του Οικουμενικού Πατριαρχείου» μας λέει πως πάνω από όλα είναι το κέρδος. Κρίμα που δεν μπορούν να συμφωνήσουν μαζί του οι 490 εργαζόμενοι του ομίλου Nutriart. Όπως δεν συμφωνούσαν ούτε οι περίπου 3000 Ευρωπαίοι εργαζόμενοι του ομίλου «Coca-Cola Hellenic Bottling Company» που απελύθησαν γιατί ήταν το μόνο «κόστος δραστηριοτήτων που δεν υποστηρίζει την παραγωγή εσόδων». Όταν, την ίδια στιγμή, ο Δαυίδ μετέφερε τις δραστηριότητές του σε χώρες με πολύ χαμηλά κόστη παραγωγής και εργασίας όπως Ινδία, Κίνα, Ινδονησία, Νιγηρία κλπ. Και να φανταστεί κανείς πως όλα αυτά γινόντουσαν όταν η 3E/Coca-Cola HBC παρουσίαζε για το πρώτο εξάμηνο του τρέχοντος -τότε- έτους κέρδη ύψους 201 εκατομμυρίων ευρώ.

Όσο τα μέσα παραγωγής δεν εξυπηρετούν τις ανάγκες της κοινωνίας αλλά είναι φύλλα τράπουλας στα χέρια των κερδοσκόπων, όσο ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι παραμένει αντικείμενο ιδιοποίησης του κάθε Δαυίδ, εμείς θα είμαστε αλληλέγγυοι στους απολυμένους, δίπλα στους εργαζόμενους που αγωνίζονται για την οργάνωση της τάξης μας.

Η πτώση της Πόλης και η άνοδος της ψευτοϊστορίας

Ημέρα πένθους σήμερα για τους ανιστόρητους έλληνες ΧΟ ταλιμπάν καθώς είναι η επέτειος της άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τον Μωάμεθ Β’ τον Πορθητή. Το οποίο είναι παράδοξο καθώς θα έπρεπε να εορτάζεται με χαρές και πανηγύρια. Λίγες μέρες πριν την άλωση της Πόλης από τους Τούρκους, βίαια επεισόδια είχαν ξεσπάσει στην Πόλη από τους χο-ταλιμπάνους που, καθοδηγούμενοι από τον Γενάδιο Σχολάριο (που αργότερα ο Σουλτάνος τον έκανε Πατριάρχη) έβαζαν φωτιές και τραμπούκιζαν φωνάζοντας: «Κρειττότερον βασιλεύσαι εν μέση Πόλει φακιόλιον Τούρκων παρά καλύπτρα λατινικήν» (μτφ: «Καλύτερα το τούρκικο σαρίκι παρά η παπική τιάρα»).

Μια άλλη παράμετρος που περνάει στα «ψιλά» (στα πολύ ψιλά) είναι το γεγονός πως το μόνο κομμάτι της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας που δεν είχε ήδη πέσει στα χέρια των τούρκων, ήταν η Κωνσταντινούπολη. Το «θέμα» της Ελλάδας (μέρος της Στερεάς, της Θεσσαλίας και της Πελοποννήσου) είχε ήδη περάσει στα χέρια των Λατίνων από το 1204 περίπου. Όλος ο υπόλοιπος «βυζαντινός» κόσμος ήταν στα χέρια των Τούρκων, εννοείται.

Το «βυζαντινός» το βάζω, συνειδητά, σε εισαγωγικά καθότι είναι όρος πολύ μεταγενέστερος. Αυτό που αποκαλούμε σήμερα, αυθαίρετα, «βυζαντινή αυτοκρατορία», εκείνη την εποχή ήταν απλά και ξάστερα η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Σαν γλώσσα είχε καθιερωθεί η ελληνική μεν, αλλά αυτό δεν έκανε την αυτοκρατορία ελληνική. Τους ελλαδίτες όμως τους έκανε Ρωμαίους (Ρωμιούς). Δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστο (το αντίθετο, μάλιστα) να βλέπει κανείς ανθρώπους από μακρινά μέρη της Εγγύς Ανατολής, Εβραίους, Φοίνικες κλπ, να μιλάνε άπταιστα Ελληνικά. Αντίστοιχο παράδειγμα είναι τα αγγλικά σήμερα. Το γεγονός πως όλοι σχεδόν πια μιλάνε αγγλικά, δεν τους κάνει και εγγλέζους, σωστά;

Με την αποχώρηση των Τούρκων από το προσκήνιο τέσσερις αιώνες μετά, η Ορθόδοξη εκκλησία, στον κίνδυνο να απωλέσει κεκτημένα και προνόμια ―που την είχαν κάνει μισητή στο μεγαλύτερο κομμάτι των Βαλκανίων όπου εξασκούσε επιρροή που άγγιζε τα όρια της τυρρανίας― βάλθηκε να κρατήσει «ζωντανό» στην συνείδηση των ελλαδιτών τον μύθο της ελληνικότητας του «Βυζαντίου» σε άρρηκτο συσχετισμό με αυτήν. Από εκεί προέρχεται το παράδοξο της άμεσης σύνδεσης στο μυαλό όλων των ελλήνων, της ορθοδοξίας και του ελληνισμού. Ακραίες εκφράσεις αυτού του παραλόγου είναι τα παιδιά στην Αφρική που πηγαίνουν σε ελληνικά σχολεία ―που υποστηρίζονται από την εκκλησία― και που τα υποχρεώνουν να ντύνονται τσολιαδάκια στις εθνικές γιορτές. Ή οι εικόνες ηρώων του ’21 στους τοίχους των κατηχητικών σχολείων. Όπως είχε πει πολύ σωστά μια φίλη, η Ήλια, παιδάκι τότε: «Μα αυτά είναι από το μάθημα της Ιστορίας, όχι των Θρησκευτικών». Και ακόμη περισσότερο ο μύθος «της Ελληνικότητας του Βυζαντίου» και τα παραμύθια για την κόκκινη μηλιά, τον μαρμαρωμένο βασιλιά κλπ

Μια τελευταία επιθυμία

Σήμερα θα γιόρταζε -αν ήταν ακόμα μαζί μας- η Ρένα. Ήταν πολύ νέα για να την χάσουμε και πολύ λαμπερό άτομο για να φύγει έτσι όπως έφυγε. Αλλά, σε αντίθεση με τις γνωστές παρλαπίπες του πνευματικού πατέρα όλων των διαφημιστών και των νεοεποχιτών, το σύμπαν λειτουργεί όπως λειτουργεί και μας έχει γραμμένους εκεί που δεν πιάνει μελάνι.
Η τελευταία ανάρτηση της Ρένας στο Facebook ήταν το όνομα του γιου της Γιάννη με μια καρδούλα, για την ονομαστική γιορτή του. Η προτελευταία είναι η παρακάτω… Θα ήταν πολύ ωραίο να μπορούσε να πραγματοποιηθεί η τελευταία της επιθυμία αλλά, όπως είπαμε, το σύμπαν ζει στην κοσμάρα του.

Maya Rodinou (aka Ρένα)

για το 2014 θέλω κάτι που μόνη μου μάλλον δεν μπορώ να περατώσω…
ίσως αν ακουστεί πολύ, ίσως, κάτι να γίνει…
λοιπόν θέλω ν’ απαλλοτριωθεί ή ν’ αγοραστεί μερακλίδικα ένα από τα νεοκλασικά μέγαρα στο κέντρο της πόλης που τώρα χάσκουν και να μεταμορφωθεί, με μπόλικη εθελοντική εργασία υποθέτω, στην Ακαδημία Μουσικής και Τεχνών των εν Ελλάδι Μεταναστών (πείτε το όπως θέλετε, ξέρετε τι εννοώ), τιμώντας έτσι και την παράδοση που άφησαν αλλά και την παράδοση που βρίσκουν…

Ο πόλεμος του καπνού

Όλο και περισσότερα άρθρα εμφανίζονται στο αμερικάνικο διαδίκτυο που βαφτίζουν το ηλεκτρονικό τσιγάρο «επικίνδυνο δηλητήριο». Σε ένα από αυτά τα άρθρα αναφέρθηκε η περίπτωση ενός δίχρονου που ήπιε το μπουκαλάκι με το υγρό και μεταφέρθηκε επειγόντως στο νοσοκομείο. Φαντάζομαι πως αν έτρωγε το περιεχόμενο ενός πακέτου τσιγάρων δεν θα το μαθαίναμε ποτέ. Επίσης, ακούγεται τελευταία πως υπάρχουν «σοβαρές παρενέργειες» όπως υγρό στον πνεύμονα και άλλα τέτοια ευτράπελα. Εννοείται πως ούτε οι πιο μεγάλοι πολέμιοι του ηλεκτρονικού τσιγάρου δεν ισχυρίζονται κάτι τέτοιο καθώς κανένα τέτοιο κρούσμα δεν έχει αναφερθεί. Οι μόνοι κίνδυνοι από το ηλεκτρονικό τσιγάρο είναι από την κατάποση του υγρού ή την επαφή του με το δέρμα -και αυτό δεν είναι απόλυτο.

Η αλήθεια είναι πως με το ηλεκτρονικό τσιγάρο εισπνέεις υδρατμούς στους οποίους περιέχονται νικοτίνη και αρωματικές ουσίες. Οι υδρατμοί παράγονται από την εξάχνωση φυτικής γλυκερίνης. Στα αγγλικά αυτή η γλυκερίνη λέγεται «edible» που σημαίνει «βρώσιμη». Σε κάθε περίπτωση, η χρήση του ηλεκτρονικού τσιγάρου είναι πιο καθαρή και λιγότερο βλαβερή για τον οργανισμό καθώς αποφεύγεται η εισπνοή των προϊόντων καύσης του καπνού και του χαρτιού. Όπως επίσης και όλων των χημικών στα οποία είναι εμποτισμένα τα καπνά. Και είναι αρκετά αυτά.

Πριν από κανένα χρόνο, ρώτησα έναν φίλο μου καρδιολόγο και μου είπε πως αν δεν σκοπεύω να το κόψω τελείως το τσιγάρο, να προτιμήσω το ηλεκτρονικό για τους παραπάνω λόγους. Σε κάθε περίπτωση οι γιατροί που είναι ενάντια στην χρήση του ηλεκτρονικού τσιγάρου είναι x2 αντίθετοι και στην χρήση του κανονικού. Εκτός και αν έχουν άλλα συμφέροντα. 😉

Οι αμερικανικές καπνοβιομηχανίες επιδύονται σε έναν -συνηθισμένο για τα γούστα τους- βρώμικο πόλεμο λάσπης και εξαγοράζουν χρόνο μέχρι να πάρουν την απόφαση να αλλάξουν τον εξοπλισμό τους και την βιομηχανία τους για να πουλάνε και αυτές ηλεκτρονικά τσιγάρα. Τότε θα είναι όλα μέλι-γάλα, σωστά;

«Αριστεροί με δεξιές τις τσέπες»

Ένα από τα βιώματα που με καθόρισαν σαν άνθρωπο και σαν πολιτικό ον ήταν το ακόλουθο. Νύχτα Χριστουγέννων στην Δραπετσώνα, σε σπίτι φίλων της φαμίλιας. Λίγο μετά την χούντα. Ήξερα πως ήταν οργανωμένοι στο ΚΚΕ, «γερά» στελέχη, κλπ αλλά επίσης ήξερα πως ήταν και γερά κονομημένοι. Το σπίτι τους ήταν ένα παλιό νεοκλασικό που ξεχώριζε ανάμεσα στα προσφυγικά παραγκάκια της περιοχής.
Ανάμεσα στους καλεσμένους και κάτι περίεργοι αντιπαθείς τύποι που δεν τους ήξερα και δεν τους είχα ξαναδεί. Αργότερα έμαθα πως ένας από αυτούς ήταν διοικητής του αστυνομικού τμήματος της περιοχής, ίσως και κάτι περισσότερο.
Κάποια στιγμή χτυπάει η πόρτα και καθώς ήμουν δίπλα πήγα να ανοίξω. Είδα τον Μπατανίκα, γνωστή φιγούρα της περιοχής. Ήσυχος και καλόψυχος άνθρωπος, ζούσε σε μια παράγκα από κόντρα πλακέ και κοτετσόσυρμα, κάπου ανάμεσα στο σπίτι που ήμασταν και στο τσιμεντάδικο, στην άκρη μια απέραντης αλάνας. Είχε μαζέψει όλο το σκυλολόι της περιοχής και το φρόντιζε όσο μπορούσε καλύτερα. Τον συμπαθούσα πάντα και απεριόριστα γιατί είχε ένα μυστήριο. Δεν μίλαγε σχεδόν ποτέ αλλά τα κόντρα πλακέ της παράγκας του ήταν γεμάτα στίχους και άλλα γραπτά με πινέλο που έδειχναν έναν άνθρωπο που η τρέλα του κάλπαζε και τον πήγαινε σε μέρη μακρινά, εκεί που δεν τον έπιανε η σκόνη από το τσιμεντάδικο και οι καπνοί από τα Λιπάσματα.
Γύρναγε κάθε μέρα τους δρόμους με μια μπατανόβουρτσα και άσπριζε τα πεζοδρόμια με ασβέστη. Ζούσε από την βοήθεια των κατοίκων για αυτή την πολύτιμη υπηρεσία που προσέφερε. Εκείνη την εποχή η Δραπετσώνα δεν ήταν υπόδειγμα υγιεινής. Πιο πολύ Δελχί θύμιζε παρά Αθήνα.
Τον καλησπέρισα και μου ζήτησε να φωνάξω την οικοδέσποινα. Εκείνη ήρθε στην πόρτα και τον ρώτησε τι συμβαίνει. Εκείνος δειλά και ντροπαλά της ζήτησε, μέρα που ήταν, μπας και περρίσευε κάτι φαγώσιμο, κανένα μελομακάρονο…
Η «συντρόφισσα» οικοδέσποινα κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό! Ξέχασε τους τρόπους της και βγήκε η τσαούσα δραπετσωνίτισσα από μέσα της. Έβαλε τις τσιρίδες και φώναξε στον δύσμοιρο Μπατανίκα πως τολμούσε να χτυπήσει την πόρτα της και της ζητήσει κάτι τέτοιο την ώρα που είχε τόσο «υψηλούς καλεσμένους» και να την κάνει ρεζίλι. Ο Μπατανίκας μαζεύτηκε και ψέλισε ένα «συγγνώμη… χρόνια πολλά» και έφυγε μαζί με τα σκυλιά του που δεν είχαν την ίδια αντίδραση με αυτόν. Πως δεν χύμηξαν στην «συντρόφισσα» να την ξεσκίσουν, δεν το κατάλαβα ποτέ.
Έκτοτε έχουν αλλάξει πολλά. Η εν λόγω κυρία, έγινε ΠΑΣΟΚ και, απ’ ότι μαθαίνω, τώρα ΣΥΡΙΖΑ. Μήπως, τελικά, δεν άλλαξε τίποτα;

ΥΓ: Την εν λόγω γυναίκα την συμπαθώ γιατί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήταν σπίτι μας και είμαστε στο δικό της. Λατρεύει την μάνα μου και την νοιάζεται. Ο μακαρίτης ο άντρας της λάτρευε τον μακαρίτη τον πατέρα μου. Έχουμε κάνει διακοπές μαζί και τις κόρες της τις αγαπούσα σαν ξαδελφάκια μου. Και ακόμα τους αγαπάω αλλά κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται. Όταν σχολίασα το γεγονός με τον πατέρα μου αργότερα, κούνησε το κεφάλι και μου είπε: «Αριστεροί με δεξιές τις τσέπες». Ήταν η πρώτη φορά που άκουσα αυτή την φράση αλλά, δυστυχώς, όχι η τελευταία.

New Wave artists aging gracefully. An 80’s world gone by…

Ο Sting έχει πουλήσει την ψυχή του στον διάολο!

djrioblog

Debbie Harry of Blondie [1st crossover new wave to hip-hop artist with «Rapture»-remember!]

Laurie Anderson

Stevie Nicks [sort of, kind of, new wavy…I guess]

Martha Davis of The Motels

Patty Smyth of Scandal

Sheena Easton

Teri Nunn of Berlin

Kim Carnes «Betty Davis Eyes»

Kim Wilde

Catherine Ringer of Les Rita Mitsouko

Nina Hagen

Lene Lovich

Anne Dudley of Art of Noise [producer of some new wave hits too!]

The Cult

Sonic Youth

Concrete Blonde

Johnny Rotten and PIL (Public Image Limited)

Modern English

Cocteau Twins [Note: not twins or triplets…]

Gabriela Kerner of Nena «99 Luftbaloons»

The Human League

A-Ha «Take On Me»

Go West

Crowded House

Feargal Sharkey

Roland Gift of Fine Young Cannibals

Matt Johnson of The The

Nick Heyward of Haircut One Hundred

The Church

When in Rome «The Promise»

Shriekback

Culture Club (Note: Boy George is bearded on the left)

Jon Moss of Culture Club…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 754 επιπλέον λέξεις

Οργή

Αν με ρώταγε κάποιος ποιος από τους δυο γονείς μου ήταν πιο ευαίσθητος πριν χρόνια, χωρίς καμιά σκέψη θα έλεγα ο πατέρας μου. Η μάνα μου ήταν πάντα αγχώδης, αυτό δεν το λες ευαισθησία, αλλά ήταν πιο σκληρή σαν χαρακτήρας. Ο πατέρας μου τα έπαιρνε πάντα όλα προσωπικά. Η αδικία τον κατάτρωγε. Τα Χριστούγεννα του έφερναν βαθιά κατάθλιψη γιατί έφερναν στην επιφάνεια τις ανισότητες και την φτώχεια.

Ο πατέρας μου «έφυγε» τον Φλεβάρη του 2009. Δεν άφησε στη μάνα μου καμιά περιουσία, δεν είχε τίποτα εκτός από την σύνταξή του για την οποία δούλευε από 11 χρονών. Και το σπίτι που έμεναν, με ενοίκιο ήταν. Και εκεί μένει ακόμα η μάνα μου. Προσπαθώ να την πείσω να μετακομίσει σε κανένα μικρότερο, φτηνότερο ίσως… Που να έχει κεντρική θέρμανση, να μην έχει σκάλες. Αλλά δεν μπορεί να αποχωριστεί την ρουτίνα του πρωινού καφέ στη κουζίνα κουβεντιάζοντας με τον -φανταστικό πια- σύντροφό της. Κάποια στιγμή όμως θα αναγκαστεί να μετακομίσει. Γιατί πως μπορείς να ζεις όλη την μέρα σου σε ένα σπίτι που δεν ζεσταίνεται με τίποτα, ξαπλωμένη στο κρεβάτι, με γάντια κουκουλωμένη κάτω από παπλώματα; Δεν ξέρω πως τα καταφέρνει με την πενιχρή σύνταξη που παίρνει. Και δεν ξέρω για πόσο θα την παίρνει ακόμα. Τρώει λίγο, της αφαίρεσαν το στομάχι που σάπισε από τον καρκίνο 6 μήνες μετά τον θάνατο του άντρα της. Αλλά πάντα καταφέρνει να τακτοποιεί τους λογαριασμούς της. Βέβαια, τηλέφωνα πια δεν παίρνει εκτός από εμένα και τον αδελφό μου. Δεν έχει πια φίλους και συγγενείς. Για θέρμανση της έχω πάρει κάτι θερμοπομπούς που δεν τους ανάβει ποτέ. Προτιμά του γκαζιού και τη σόμπα της κεροζίνης. Για οικονομία, εννοείται.

Από μια πλευρά είμαι ευγνώμων που ο πατέρας μου δεν ζει πια. Γιατί αν ζούσε, είμαι σίγουρος πως θα υπέφερε πάρα πολύ βλέποντας πως μετά από τους κόπους μια ζωής -μηχανικός αυτοκινήτων ήταν, αλλά αποκαλούσε τον εαυτό του «μουτζούρη»- αυτό το κράτος που πάντα πίστευε και που, μάλιστα, στήριζε με πάθος, τον πέταγε μαζί με τον άνθρωπό του στο περιθώριο. Δεν θα το άντεχε με τίποτα. Θα πέθαινε πολύ πικραμένος αλλά και με το άγχος της μάνας μου που θα την άφηνε πίσω σε τέτοια χάλια.

Όσο για μένα… ενώ είχα δώσει μια υπόσχεση να την προσέχω, έχω φτάσει στο σημείο να κοιτάζω με σοκ και δέος μη μπορώντας να κάνω πια τίποτα. Το μόνο πράγμα που μου μένει είναι η οργή. Δεν είμαι σαν τον πατέρα μου. Μπορεί να είμαι ευαίσθητος αλλά είμαι και θυμωμένος. Και για όλη την αδικία που έχω βιώσει και που βιώνω, ορκίζομαι στα κόκαλά του πως θα προσπαθήσω να κάνω τους υπαίτιους να πληρώσουν. Και υπαίτιοι δεν είναι μόνο όσοι κερδίζουν από την αδικία αλλά και όλοι όσοι την ανέχονται.

Μάθημα υπεραξίας για ηλιθίους

Επειδή ακούω πολύ συχνά από ανθρώπους που κατά τα άλλα έχουν μια παιδεία και μια καλλιέργεια, αν μη τι άλλο, βλακείες του τύπου «δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να λειτουργήσει η κοινωνία», αποφάσισα να γράψω πως το καταλαβαίνω εγώ με το μικρό μου το μυαλό.

Υπάρχει μια βιοτεχνία στην οποία δουλεύουν 200 άτομα και φτιάχνουν ρούχα που τα πουλάνε στα μαγαζιά. Για να φτιάξουν αυτά τα ρούχα, χρειάζονται πρώτες ύλες και μηχανήματα. Αυτές τις πρώτες ύλες και τα μηχανήματα τα προμηθεύονται από δυο άλλες επιχειρήσεις που δουλεύουν επίσης 400 άλλοι. Ακούστε τώρα το παράδοξο:
Στην βιοτεχνία με τα ρούχα, έχουν βάλει κάποιον στη μέση, ανάμεσα δλδ στην παραγωγή και στα μαγαζιά, ο οποίος δεν κάνει απολύτως τίποτα αλλά κερδίζει από την δουλειά όλων ένα σημαντικό κομμάτι. Κάποιοι θα πουν πως μεσολαβεί για να προμηθεύεται η βιομηχανία τις πρώτες ύλες και τα μηχανήματα ή για να προωθεί τα ρούχα στα μαγαζιά. Αλλά ούτε αυτό είναι αλήθεια γιατί υπάρχει τμήμα προμηθειών και τμήμα πωλήσεων, επαρκώς στελεχωμένο με ειδικούς σε αυτά τα ζητήματα. Και από αυτούς βγάζει ένα σκασμό λεφτά ο «μεσάζοντας». Είναι εξακριβωμένο πως για να βγάλει κάθε μήνα τα λεφτά που του χρειάζονται για να ζει σε ένα πολύ ικανοποιητικό επίπεδο ο εργάτης, χρειάζεται να δουλεύει τέσσερις ώρες την ημέρα. Για να βγάλει τα λεφτά που του δίνονται όμως, αντικειμενικά θα έπρεπε να δουλεύει τρεις ώρες την ημέρα. Και όμως δουλεύει οκτώ ώρες. Καμιά φορά και παραπάνω. Η διαφορά είναι το «δώρο» του στον κηφήνα.

Στην βιομηχανία που προμηθεύει τις πρώτες ύλες συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Και στη βιομηχανία που προμηθεύει τα μηχανήματα επίσης. Έχουμε δλδ μάνι-μάνι τρεις βιομηχανίες επί 200 άτομα η κάθε μία, δλδ 600 άτομα να δουλεύουν για 3 κηφήνες. Οι εργαζόμενοι κερδίζουν αρκετά για να μπορούν να ζουν σε ένα το πολύ-πολύ ανεκτό επίπεδο, και οι τρεις κηφήνες πλουτίζουν και φτιάχνουν μεζονέτες με πισίνες.

Μπορείτε να φανταστείτε τι θα συνέβαινε αν από την όλη διαδικασία αφαιρούσαμε τους κηφήνες; Θα παγώνανε όλα; Ο κόσμος δεν θα αγόραζε ρούχα; Οι εργάτες και τα στελέχη δεν θα ξέρανε πια πως να τα φτιάξουν και πως να τα διαθέσουν; Όχι, βέβαια! Η μόνη διαφορά θα ήταν πως θα περίσσευαν ένα σκασμό χρήματα που μέχρι χτες καρπώνονταν οι κηφήνες. Από που βγαίνανε αυτά τα χρήματα; Μα από τις παραπάνω ώρες που δούλευε ο εργαζόμενος για χάρη του κηφήνα. Αν για να φτιάξει, πχ, τρία μπλουζάκια την ημέρα που ήταν αρκετά για να έχει μια καλή ζωή ο εργαζόμενος, χρειάζονταν 4 ώρες, ο κηφήνας τον ανάγκαζε να δουλεύει 8. Τα επιπλέον τρία μπλουζάκια τα έκανε δώρο ο κάθε εργάτης στον κηφήνα.

Και επειδή μιλάμε για μια άλλη κοινωνία, χωρίς κηφήνες, χωρίς λόγο για πλουτισμό, το ζητούμενο δεν είναι να βρεθούν 600 εργάτες με ένα σκασμό χρήματα που περισσεύουν αλλά ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ εργάτες με ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ζωή, με ποιότητα, με περισσότερο ελεύθερο χρόνο.

Halloween that!

Το ’92 στο Σίδνει της Αυστραλίας καθόμουν τέτοια μέρα και ώρα ήσυχος στο σπίτι ακούγοντας μουσική και μην έχοντας υπόψη μου τι μου επιφύλασσε η μοίρα… Τοκ, τοκ, χτύπημα στη πόρτα. «Ποιος διάολος να είναι τέτοια ώρα;», σκέφτηκα και είχα δίκιο. Ένας διάολος ήταν, μαζί με ένα φάντασμα, μια μάγισα και κάτι άλλα τέρατα. Το καλό ήταν πως κανένα από όλα τα τέρατα αυτά δεν ξεπερνούσε το ύψος της μέσης μου οπότε χαλάρωσα σκεφτόμενος «Κανένα πρόβλημα, τους έχω όλους μαζί».

«Trick or treat!» φωνάζει ο διάολος. «Τι σκατά…» σκέφτηκα και κοίταζα απορημένος. «Trick or treat!» φώναξε πιο απειλητικά. «Come again?» τον ρώτησα. «Treat or I’ll egg ya!» φωνάζει κουνώντας μπροστά μου απειλητικά ένα αβγό (προφανώς ωμό). «Ω, γμτ… τελικά μπορεί και να μην τους έχω» σκέφτηκα. Θυμήθηκα πως αυτή την ηλίθια μέρα με την ακόμα πιο ηλίθια γιορτή, τα πιτσιρίκια ξεχύνονται στους δρόμους ντυμένα με τρομακτικά (και καλά!) κουστούμια και χτυπάνε τις πόρτες. Οι ιδιοκτήτες των σπιτιών πρέπει να τα κεράσουν γλυκά ή καραμέλες (treat) ή να υποστούν τις συνέπειες (trick).

Έπρεπε να σκεφτώ κάτι γρήγορα. Τους είπα να περιμένουν και πήγα μέχρι το ψυγείο μου. Μπύρες, αβγά… Ωπ! Αβγά! σκέφτηκα και κοντοστάθηκα για λίγο… Λες να…; Μπα όχι… δεν ήταν σωστό. Παιδάκια ήταν. Κάτι άλλα που είχα για πρωινό δεν περνάγανε ούτε για γλυκά ούτε για καραμέλες. Αυτό ήταν! Δεν το γλύτωνα το αβγούλιασμα. Και μετά μου ήρθε μια φαεινή, σατανική σχεδόν ιδέα. Αφού σαν έλληνας, δεν ήξερα το έθιμο δεν έφταιγα σε τίποτα. Αυτό που μπορούσα να κάνω για να τα αποζημιώσω ήταν να τα μάθω τα δικά μας τα έθιμα.

Θριαμβευτικά, γύρισα στη πόρτα που με περιμένανε με ανυπομονησία και σίγουροι πως θα έριχναν το πρώτο αβγό της βραδιάς.»Sorry, kids, no treat but I have something better!» είπα και έβαλα το χέρι στη τσέπη. Έβγαλα όσα κέρματα είχα και τους τα πρότεινα. Τα μάτια τους γουρλώσανε! Ο διάβολος χαμογέλασε σατανικά και μου φώναξε «Oh!!! Cheers, mate! You’re the man!» Το αβγό μπήκε στο καλάθι… έπιασε το κόλπο! Σαν καλός έλληνας, εξαγόρασα την ντροπή μου με πενταροδεκάρες!

Χαμογελώντας τα αποχαιρέτησα με ένα «Happy Halloween, kids!» ενώ σκεφτόμουν από μέσα μου «Ποιος είναι ο διάολος τώρα, μικρέ;»

God Damn Hippies!!

Ο ποταμός Κάτω Όμο στην νοτιοδυτική Αιθιοπία είναι ο τόπος οκτώ διαφορετικών φυλών με συνολικό πληθυσμό περίπου 200.000. Ζουν εκεί για πολλούς αιώνες.

Omo valley tribes from Manos Krokos